Piesza Praska Pielgrzymka Rodzin (PPPR) została utworzona przez członków Kościelnej Służby Porządkowej. KSP TOTUS TUUS to formacja założona w 1979 r. przez kard. Stefana Kardynała Wyszyńskiego Prymasa Polski. Początkowo zadaniem tej organizacji było czuwanie nad porządkiem podczas pielgrzymek Ojca Świętego do Polski. Chęć stworzenia stałej formacji męskiej służącej Kościołowi lokalnemu sprawiła, że 30 marca 1983 r. Prymas Polski kard. Józef Glemp zatwierdził reguły KSP TOTUS TUUS, które regulowały zasady funkcjonowania tej organizacji. Moderatorem naszego ruchu w metropolii warszawskiej został ks. prał. Tadeusz Karolak. Dziękując Bogu za zatwierdzenie statutu członkowie KSP wyruszyli 6 sierpnia 1983 r. na Jasną Górę uczestnicząc w Pieszej Pielgrzymce Warszawskiej jako 130 osobowa grupa pod przewodnictwem ks. Tadeusza Karolaka w grupie szmaragdowej. To właśnie podczas tej wędrówki narodził się pomysł stworzenia pielgrzymki organizowanej przez braci z KSP. Powołano zespół, którego zadaniem było przygotowanie i zabezpieczenie trasy przemarszu. Kierownikiem pielgrzymki został Stanisław Skręta, trasę wytyczył Eugeniusz Bądzyński.
Nie wiedzieliśmy wtedy jeszcze skąd ma wyruszyć pielgrzymka, jaką trasą ma iść, czy otrzymamy pozwolenie od władz PRL? Wtedy postanowiliśmy pielgrzymować od Matki Boskiej Ostrobramskiej do Matki Boskiej Częstochowskiej.
Piątego sierpnia 1984 r. po mszy św. odprawionej przez ks. bp. Władysława Miziołka w sanktuarium Matki Boskiej Ostrobramskiej na Witolinie, po raz pierwszy wyruszyliśmy w drogę. Opiekunem duchowym pielgrzymki, która przyjęła nazwę Pieszej Praskiej Pielgrzymki Rodzin został ks. Tadeusz Karolak i sprawował tę funkcję przez kolejnych osiem lat do 1991 r. Po utworzeniu diecezji Warszawsko-Praskiej opiekunem duchowym pielgrzymki byli ojcowie pasjoniści: o. Zbigniew Pisiałek i o. Tomasz Urbański. Nad całością czuwał nowy moderator KSP ks. prałat Zenon Majcher oraz Bogdan Niewiadomski przewodniczący K.S.P. TOTUS TUUS. Od 1999 r. opiekunem duchowym został ks. Włodzimierz Serżysko. Organizatorami świeckimi byli: Stanisław Skręta, Włodzimierz Rodziewicz, Eugeniusz Bądzyński, Mieczysław Dzięcioł, Jan Fabiański, Bogdan Niewiadomski, Edward Leszczyński, Stanisław Nowicki, Michał Potyralski, Adam Ślizawski.
W pierwszej pielgrzymce wzięło udział 260 osób. W następnym roku pielgrzymowało już ok. 500 pątników. Najliczniejsza była pielgrzymka w 1991, kiedy pielgrzymowano na Światowy Dzień Młodzieży i na spotkanie z Ojcem Świętym na Jasnej Górze, wędrowało wtedy 1200 osób. Obecnie liczba pątników waha się od 800 do 1000 osób.
Pielgrzymka dzieli się na 7 grup:
– biała – tworzą ją dzieci do lat 12. Rodzice uczestniczący w pielgrzymce mogą oddać swoje dzieci pod całodzienną opiekę kleryków do „wędrującego przedszkola”. Program grupy jest dostosowany do potrzeb i zainteresowań najmłodszych.
– amarantowa – grupa młodzieży i dorosłych, z przewagą młodzieży pracującej
– seledynowa – grupa młodzieżowa z przewagą uczniów szkół średnich
– zielona – grupa młodzieżowa – studencka
– niebieska – grupa rodzinna. Pielgrzymują w niej całe rodziny, które razem chcą znosić trudy wędrówki
– pomarańczowa – grupa osób dorosłych
– żółta – grupę tworzą bracia z KSP oraz osoby starsze
Dzięki małej liczbie pątników pielgrzymka ma prawdziwie rodzinny charakter. Sprzyja to nawiązywaniu bliskich kontaktów między uczestnikami i pogodnej atmosferze całej pielgrzymki. Pątnicy spotykają się z serdecznym przyjęciem przez społeczności lokalne. Nikt nie musi spać w namiocie i nie jest głodny. Małe grupy ułatwiają modlitwę i aktywne uczestnictwo w pielgrzymce.
PPPR to jedna z nielicznych pielgrzymek w tak dużym stopniu zorganizowana przez świeckich oraz jedyna pielgrzymka, która posiada oddzielną grupę dla dzieci. W pielgrzymce uczestniczy duża liczba młodych kapłanów oraz kleryków z diecezjalnego seminarium na Tarchominie.
Opracował Bogdan Niewiadomski